Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε (90’), Σταύρος Τσιώλης

 

 
Το καλοκαίρι του 1992, δυο διάσημοι αγιογράφοι (και αστρονόμοι) καταφθάνουν από την Αθήνα σ` ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, για ν`αποκαταστήσουν τις κατεστραμμένες τοιχογραφίες σε βυζαντινό εξωκλήσι του δέκατου πέμπτου αιώνα. Η άφιξή τους κατακλύζει με νέα ζωή την ξεχασμένη εκκλησία, αλλά η ταινία αναγκάζεται να παρακολουθεί την...μη επιτέλεση του έργου έως και τον ερχομό του χειμώνα, οπότε και οι δυο διάσημοι αγιογράφοι (και αστρονόμοι) κατεβαίνουν προς τη θάλασσα για να ξεχειμωνιάσουν... Ασφαλώς, σ`αυτό το συνεχές διπολικό στοιχείο ("αγιογράφοι" και "αστρονόμοι") στηρίζεται η ταινία "Παρακαλώ, γυναίκες μην κλαίτε", όχι μόνο ως φυσική εξέλιξη των δυο προηγούμενων ταινιών του Τσιώλη, ("Ακατανίκητοι εραστές" 1988, και "Έρωτας στη χουρμαδιά" 1990), αλλά και ως πρόταση για το τι είδους κινηματογράφος ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα. Η ταινία, ως μοντέλο, ακροβατεί με οίστρο ανάμεσα στο χειροπιαστό και το όραμα, στο κωμικό και το τραγικό, στην αίσθηση του φτηνού, του χειροποίητου και την ψευδαίσθηση της πολυτέλειας και της υπερπαραγωγής. Τίποτα στην ταινία δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά και τίποτα δεν φαίνεται όπως είναι. Τι να πει κανείς για μια ταινία που το κρισιμότερο ερώτημά της είναι αν οι δύο ήρωές της αγιογραφούν αφού παρατηρήσουν τον ουρανό με το τηλεσκόπιο; Προφανώς, η ταινία μας κλείνει συνεχώς το μάτι. Κι εμείς, παγιδευμένοι στον ορθολογισμό μας, χρειάζεται λίγο να προσπαθήσουμε ώστε να μην το συλλάβουμε ως μειονέκτημα.
 

Σκηνοθεσία:Σταύρος ΤσιώληςΧρήστος Βακαλόπουλος

Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Σταύρος Τσιώλης, Γιάννης Γαβρήλος

Σενάριο: Σταύρος Τσιώλης, Χρήστος Βακαλόπουλος

Ηθοποιοί: Μάκης Μπέκος, Αργύρης Μπακιρτζής, Δημήτρης Βλάχος, Δώρα Μασκλαβάνου, Νικόλαος Κέκκος, Έμιλυ Παπαχρήστου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βασίλης Καψούρος

Μοντάζ: Κώστας Ιορδανίδης

Κοστούμια: Μένια Μπουλή Παρασκευά, Κατερίνα Καραθανάση